Baza wiedzy

Czy praca w korporacji to naprawdę inny świat, w którym króluje latte z mlekiem sojowym, asapy i dedlajny, a młode dynamiczne zespoły uczestniczą w niekończącym się wyścigu szczurów?   Niekoniecznie. Lubimy demonizować i wyśmiewać pewne cechy środowisk, z którymi nie mamy wiele do czynienia. W stereotypie korpoludka tkwi jednak ziarno prawdy – korpomowa istnieje i ma się całkiem dobrze.   Główne cechy korpomowy Korpomowa to specyficzny slang biznesowy, którym posługują się pracownicy dużych międzynarodowych firm. Jego charakterystyczną cechą są zapożyczenia z angielskiego. Zapis angielskich słów jest spolszczony i podlegają one deklinacji, np. „dedlajn” (ang. deadline – ostateczny termin wykonania zadania) lub „spejs” (ang. open space – jednolita przestrzeń biurowa, w której nie wydzielono poszczególnych pomieszczeń dla pracowników). Kolejnym elementem korpomowy są angielskie skróty biznesowe, takie jak FYI (ang. for your information – do wiadomości), ASAP (ang. as soon as possible – jak najszybciej) czy KPI (ang. key performance indicators – kluczowe wskaźniki efektywności).   Dlaczego nie można powiedzieć tego normalnie? Jak już pisaliśmy w artykule o ponglish, najważniejsza jest skuteczna komunikacja. Korporacje zatrudniające pracowników z całego świata mają wiele wspólnego z wieżą Babel. Z konieczności językiem obowiązującym w takich miejscach jest więc angielski, a wiele określeń nie ma odpowiednika w językach narodowych i wcale go nie potrzebuje, gdy termin angielski jest powszechnie używany i zrozumiały dla każdego pracownika. Te uniwersalne określenia bywają również krótkie, co jest szczególnie cenne w zabieganym świecie biznesu – tu nie ma miejsca na zawiłe wypowiedzi. „Kol” (ang. call) bije na głowę „spotkanie”, „rozmowę” czy „wideokonferencję”, a może oznaczać każdą z tych rzeczy. „Przekazanie maila” brzmi nieco mętnie, więc równie dobrze można go „sforłordować” (ang. to forward). Także „badż” (ang. badge) wypowiemy o wiele szybciej niż „identyfikator”.   Wpływ korpomowy na polszczyznę Wiele osób uważa korpomowę za zjawisko stworzone sztucznie i nieprzydatne w codziennej komunikacji. Bywa obiektem żartów i krytyki, a w sklepach internetowych możemy kupić gadżety i koszulki z napisami zaczerpniętymi z korpomowy. To pełne dystansu podejście zaowocowało jednak zakradnięciem się korpomowy do codziennej, kolokwialnej…

Nauka języków obcych bywa wyzwaniem – zwłaszcza gdy podchodzimy do tematu ambitnie i nie zamierzamy poprzestać na zdobyciu podstawowych umiejętności. Zaskakującym odkryciem bywają odmiany języków; wyjątkowo zdradliwy jest pod tym względem norweski, który w różnych częściach kraju potrafi brzmieć zupełnie inaczej. Znajomość jednego z dialektów nie jest zatem gwarancją swobodnej rozmowy w dowolnym miejscu. A jak wygląda sprawa z angielskim? Na szczęście sytuacja nie jest aż tak skomplikowana!   W angielskim wyróżniamy dwie główne, podstawowe odmiany: brytyjską i amerykańską. I choć akcenty potrafią konkretnie namieszać, a próby zrozumienia rodowitego Szkota mogą być zniechęcające dla początkującego adepta angielskiego, podstawy języka są takie same i różnice pozostaną do pewnego etapu nauki niezauważalne. Są jednak sytuacje, w których ta różnica jest kluczowa, na przykład przy usłudze lokalizacji lub korekty tekstu. Język angielski brytyjski: co go wyróżnia? Jak najprościej rozpoznać, że mamy do czynienia z tekstem napisanym w brytyjskim wariancie angielskiego? Wystarczy szybki rzut oka na słowa takie jak colour, aesthetics, demeanour czy paediatric. Ich amerykańskimi odpowiednikami będą kolejno color, esthetics, demeanor i pediatric, łatwo więc zauważyć zasadę, że brytyjski angielski trzyma się zdecydowanie bliżej tradycji i oryginalnej pisowni słów zapożyczonych z innych języków, takich jak francuski, niemiecki czy łaciński.   Podobnym sygnałem powinno być dla nas pojawienie się spółgłoski „s” zamiast dźwięcznego „z” w czasownikach takich jak specialise, utilise czy apologise. Wymowa pozostaje taka sama, ale pisownia bywa zdradliwa. Podobnie wygląda sprawa z bardziej złożonymi słówkami, choćby takimi jak brytyjskie draught – w amerykańskiej odmianie są one zdecydowanie uproszczone, bo po drugiej stronie Atlantyku spotkamy się z zapisem draft.   Dla wielu osób brytyjska wymowa jest synonimiczna z akcentem rodziny królewskiej; warto jednak wiedzieć, że szanse usłyszenia w codziennych sytuacjach RP, czyli received pronunciation, są znikome. W Wielkiej Brytanii mówi się w przeszło czterdziestu dialektach, a część z nich bywa drastycznie odmienna od nagrań, do których przywykliśmy na kursach językowych. Pierwsze zderzenie z mówionym, swobodnym językiem bywa zaskakujące, ale warto pamiętać o tym, że kontakt z wieloma dialektami zmusza nas do uważniejszego słuchania…