Baza wiedzy

Delikatne pociągnięcia pędzla, rozmyte, pastelowe barwy i oniryczne wręcz doznania podczas podziwiania tych prac – to może być tylko impresjonizm. Grupa paryskich artystów, którzy w drugiej połowie XIX wieku doprowadzili do dynamicznego rozwoju tego kierunku, z pewnością nawet nie przewidywała, że ich dzieła będą w przyszłości podziwiane przez miliony osób, a oni sami, wraz z ich twórczością, staną się inspiracją dla wielu późniejszych twórców.   Sama nazwa, wywodząca się z łacińskiego impressio – czyli odbicie, wrażenie – sugeruje efekt, jaki twórczość impresjonistów wywołuje wśród odbiorców przedstawianej im sztuki. Rozwój nurtu współcześni artyści zawdzięczają buntowi grupy artystów, a także postępowi technicznemu; pojawienie się twardszych, płaskich pędzli pozwoliło na mocniejsze pociągnięcia narzędzia, tak charakterystyczne dla impresjonistycznych obrazów. Skąd wziął się impresjonizm? Na pojawienie się wszechobecnego wręcz błękitu w dziełach impresjonistów miał wpływ początek produkcji syntetycznych farb, co znacznie obniżyło ich ceny – w szczególności wszelkich odcieni niebieskiego, do tej pory wytwarzanego z lapis lazuli. Charakterystyczny efekt delikatnego rozmazania obrazów powstałych w tym czasie jest związany z upowszechnieniem fotografii. Malarze zaczęli coraz mniej stosować się do zasad, zgodnie z którymi powinni jak najwierniej przedstawiać wszelkie detale. Malarstwo nie tylko nie mogło nijak doścignąć mistrzowskiego odwzorowania fotografii, a niektórzy artyści zaobserwowali, że pozorna przypadkowość i niechlujność pociągnięć pędzla lepiej oddają uchwyconą na obrazie chwilę. Charakterystyczne cechy impresjonizmu Właśnie na tym skupia się także impresjonizm – na ulotności momentu, grze światła, kolorowej powierzchni codzienności; nie zgłębia problemów natury metafizycznej, brak w tematyce obrazów symboliki biblijnej czy mitologicznej i historycznej. To właśnie dlatego większość obrazów przedstawia sceny z życia codziennego, naturę, natomiast wprowadzenie przenośnych sztalug i kasetek umożliwiających przenoszenie swoich akcesoriów sprawiło, że artyści wyruszyli w plener. Co ważne, impresjonizm znacząco zaznaczył się nie tylko w malarstwie, ale i w pozostałych dziedzinach sztuk. Najbardziej charakterystycznymi przedstawicielami tego nurtu w muzyce byli np. Debussy (choć kompozytor namiętnie odrywał tę etykietkę od swojej twórczości) czy Maurice Ravel; w literaturze byli to Charles Baudelaire czy Arthur Rimbaud. Jak dowiedzieć się więcej o impresjonizmie? Choć impresjonizm przede wszystkim celebrował momenty i…

To właśnie one pozwoliły, by natchniona księga żydów i chrześcijan służyła jako baza ich religii i wiary przez pokolenia.   Krytykowane od zawsze. Wytykano im nieścisłości i zmiany znaczenia zależne od czasu powstania, obowiązujących norm kulturowych, a także sposobu pracy i intencji tłumacza. Dziś na szczęście patrzymy na tłumaczenia Biblii zupełnie inaczej – ich zasługi są przecież nie do przecenienia. To dzięki przekładom Pismo Święte dotarło w różne zakątki świata, a jego sens jest zrozumiały dla odbiorców. Oryginalne języki biblijne Języki, w których została spisana Biblia, są oczywiście silnie związane z miejscem, czasem i kulturą powstawania Pisma Świętego. Podstawowy i jednocześnie bardzo szczególny, najmocniej łączący się z historią narodu wybranego język to hebrajski. Czytanie Starego Testamentu w oryginale pozwala na prześledzenie rozwoju języka hebrajskiego, zobaczenie jego siły ekspresji, bogactwa możliwości obrazowania. Za język Biblii uważany jest również aramejski, powszechnie używany w czasach Jezusa – jego elementy można zaobserwować w różnych księgach Starego i Nowego Testamentu. Nowy Testament oraz kilka nowszych ksiąg Starego spisano natomiast w języku greckim. Najstarsze tłumaczenia Pisma Świętego Najstarsze tłumaczenie Biblii, a raczej jej fragmentu, to Pięcioksiąg Samarytański z ok. IV wieku p.n.e. Pięć pierwszych ksiąg biblijnych przełożono, a raczej poddano transliteracji na alfabet samarytański, który rozwinął się ze starohebrajskiego i był używany przez mieszkańców Samarii. Kilka wieków później dokonano tłumaczenia hebrajskich ksiąg starotestamentowych na aramejski – tak powstały targumy aramejskie, będące niekiedy dość swobodną parafrazą oryginału. Biblia w kulturze europejskiej Chrześcijaństwo i jego święta księga przybyły do Europy za pośrednictwem kultury greckiej. W pierwszych wiekach naszej ery wiernym służyło zatem przede wszystkim greckie tłumaczenie Starego Testamentu z III/II wieku p.n.e., dokonane podobno przez 72 autorów (stąd nazwa Septuaginta). Szybko pojawiły się także przekłady na łacinę, oficjalny język Imperium Rzymskiego, który w zachodniej części cesarstwa zaczął wypierać grekę ok. II wieku. Na przełomie III i IV wieku powstaje tłumaczenie na łacinę – Wulgata. To ona ukształtuje kulturę średniowiecznej Europy i nie tylko. Jej autor, Święty Hieronim, bazował zarówno na oryginałach hebrajskich, jak i na wersjach greckich i…