Baza wiedzy

Dla jednych regionalne święta ludowe to kolorowe procesje, odpustowe słodycze i doskonała rodzinna aktywność na weekend. Dla innych w definicji dobrej zabawy mieszczą się litry alkoholu, potężne zwierzęta i tratujący wszystko tłum. Przedstawiamy Sanfermines, jedną z najbardziej rozpoznawalnych atrakcji Hiszpanii.   Wydarzenie odbywa się każdego roku w Pampelunie, stolicy hiszpańskiej prowincji Nawarra, w dniach 6-14 lipca. Kluczowym i najbardziej widowiskowym punktem imprezy są gonitwy z bykami po ulicach miasta, a same obchody przyciągają co roku tysiące osób z całego świata.   Czym są Sanfermines? Dawna uroczystość religijna ku czci patrona miasta – św. Firmina – od czasów średniowiecza przekształciła się nie do poznania, a jej obecna forma ma niewiele wspólnego ze swoim pierwowzorem. Wprawdzie w programie znajdują się koncerty, parady przebierańców (tzw. gigantów i wielkogłowych), tradycyjne tańce, pokazy sztucznych ogni i mocno zakrapiana zabawa do białego rana, to jednak właśnie wspomniane gonitwy – encierros – budzą największe emocje. One też przyczyniły się do upowszechnienia tego wydarzenia na świecie, głównie za sprawą Ernesta Hemingwaya i jego powieści „Słońce też wschodzi”, zainspirowanej podróżami pisarza do Hiszpanii.   Podczas Sanfermines Pampeluna dosłownie żyje fiestą: bary działają w trybie całodobowym, a miejsca noclegowe są rezerwowane z wielomiesięcznym wyprzedzeniem, ponieważ w ciągu tych kilku dni miasto przyjmuje tysiące odwiedzających. Mawia się, że w ostatnich latach zatarł się charakter festiwalu, który przyciąga teraz więcej spragnionych wrażeń amerykańskich turystów niż Hiszpanów. Nie zmienia to faktu, że wiele osób w całej Hiszpanii nadal co roku wyczekuje z niecierpliwością początku lipca.   Przebieg wyścigu Gonitwy rozpoczynają się każdego dnia punktualnie o 8 rano. Encierro to nic innego jak przepędzenie stada byków trasą wytyczoną ulicami miasta w stronę areny do walk byków, gdzie tego samego dnia organizuje się korridy z udziałem zwierząt z poranka. Przed stadem biegnie grupa ochotników w charakterystycznych białych strojach, unikając rogów i kopyt, a setki obserwatorów zgromadzonych za barierkami i w innych punktach widokowych dopingują uczestników. Na czas encierro istnieje nawet możliwość wynajmu balkonów w mieszkaniach znajdujących się w strategicznych punktach trasy – w cenie jest…

Bezsprzecznie ogromną popularność Norwegii, jak i samemu językowi norweskiemu, przyniósł serial SKAM, który dzięki swojej prostocie i autentyczności okazał się światowym fenomenem. Historie licealnej paczki przyjaciół z Oslo przyciągnęły przed ekrany miliony widzów, nie tylko ze Skandynawii czy Europy, ale z całego świata. To właśnie dzięki niemu coraz więcej młodych osób, śledząc losy charyzmatycznych bohaterów, zaczęło zastanawiać się, czy norweski jest trudny.   Pomimo że Norwegia jest krajem większym od Polski, językiem norweskim posługuje się zaledwie około 5 milionów ludzi. Język ten należy do grupy języków germańskich, co powoduje, że niekiedy możemy napotkać w nim słówka brzmiące znajomo, które wywodzą się najczęściej z języka niemieckiego. Ale czy to znaczy, że norweski jest fonetycznym bliźniakiem niemieckiego? Nic bardziej mylnego, niech was nie zmylą pojedyncze niemiecko brzmiące słowa: norweski może poszczycić się oryginalną melodyjnością i śpiewnością języka, niezwykle trudną do nauczenia, szczególnie dla obcokrajowca, którego język należy do innej rodziny językowej. A zatem, czy to jedyna trudność, z którą przyjdzie nam się zmierzyć podczas nauki norweskiego?   Norweski – fonetyka i dialekty Pierwszą rzeczą, którą odkrywamy, zagłębiając się w ten język, jest brak jednego, tego „właściwego” norweskiego. Nie istnieją konkretnie sprecyzowane standardy wymowy; zamiast tego w użyciu jest ponad 400 różnych dialektów. Z czego wynika tak duże zróżnicowanie języka norweskiego? Odpowiedź jest prosta – z ukształtowania terenu oraz historii. Norwegia jest krajem górzystym, co w przeszłości bardzo utrudniało ludziom przemieszczanie się, w wyniku czego w większości norweskich wiosek wykształciły się przeróżne dialekty, niektóre bardziej przypominające duński, a inne szwedzki. Oficjalnie są przyjęte dwie główne odmiany języka pisanego – Bokmål, używany przez około 90% Norwegów, oraz Nynorsk, używany głównie w zachodniej Norwegii. Zanim jednak, po tym co przeczytaliście, odpowiecie sobie twierdząco na pytanie, czy norweski jest trudny, dajcie sobie czas i nie zrażajcie się tą różnorodnością. Bądźcie otwarci, bo norweski jeszcze na pewno nie raz was zaskoczy! Czasami nawet sami Norwedzy mają problemy ze zrozumieniem swoich rodaków.   W czym tkwi problem? Słówko Jeg (po polsku ja) będzie wyglądało tak w Bokmålu, ale…